Als violist ben je altijd op zoek naar de ultieme klank. Ergens verborgen in een hoekje van je hersenpan zit daar de ultieme klank. Bij jezelf vind je deze klank maar zelden. Als je iemand anders hoort spelen dan vind je die klank veel vaker.
Gisteravond naar het Frysk Jeugd Orkest geweest in de Harmonie in Leeuwarden. Elk jaar deelt het orkest de FJO prijs uit bij de voorrondes van het Prinses Christina concours. Dit jaar heeft Floor Le Coultre deze prijs gewonnen. Ze mag een solo stuk naar keuze uitvoeren met het FJO. Ze speelde prachtig de Romance in F. opus 50 van Beethoven. Wat opviel is haar prachtige toon. Meteen denk je dan aan de franse viool waar ze op speelt een Pierre Silvestre uit 1858.
Dat wil ik ook, dat wil ik ook. Een dure oude viool is niet voor iedereen weggelegd. Ik speel zelf op een nieuwe viool gemaakt door Hendrik Woldring in Groningen. Dit is een prachtig instrument waar ik heel wat uren op gestudeerd heb. Maar tevreden over mijn klank ben ik niet.
Ik wil een beter spiccato en een heldere toon. Een paar jaar geleden heb ik een aantal lessen genomen bij Arjen Beintema. Arjen kan op een prachtige natuurkundige wijze uitleggen hoe je die bokkige strijkstok onder controle kunt krijgen. Daarnaast moet je de spieren in je hand trainen. In een volgende post zal ik de oefeningen laten zien. Braaf als ik ben, alle oefeningen netjes uitgevoerd. Zelfs een oude strijkstok zonder haar op mijn werk neergelegd en als het kan dan oefen ik met deze stok. Is er niets voor handen dan kun je de oefeningen ook met een pen of potlood uitvoeren. Een pen of potlood is veel lichter dus het is aan te raden daar mee te beginnen. In het begin ga je spectaculair voorruit maar ben je er dan? Nee dus.
Totdat ik van een andere violist zijn strijkstok mocht lenen en een stukje speelde. Opeens vallen alle dingen die je hebt geleerd op zijn plaats. Toon vormen is een complex gebeuren. Je trekt de toon, dus niet duwen, uit de viool. Maar op zoek naar “beter”, ligt de valkuil van “meer doen” op de loer. Dit was wat ik ontdekte met de geleende stok. Er is helemaal geen reden om heel goed je best te doen. Een goede stok laat je de toon vinden zonder te forceren. Het is eerder loslaten en laten vloeien.
Afgelopen woensdag naar Groningen gefietst naar Hein en Barbara Woldring in Het Strijkershuis. Met een doos vol nieuwe strijkstokken aan de slag. Waar let je op. Eerst pak ik de stok bij de slof en bij de punt en voel ik hoeveel weerstand de stok geeft als je hem opzij duwt. Dan voel ik de druk van het haar als ik de stok op spanning draai. Daarna voer ik een aantal streken uit en probeer het spiccato punt te vinden. Dan goed luisteren of je strakke tonen vind in het snelle werk.
Uiteindelijk ben ik thuis gekomen met een stok van Sebastian Dirr. Een Duitse stokken bouwer. De stok heb ik op zicht. De stok is afgewerkt met goud en speelt heerlijk. Gisteren heb ik de hele dag de stok aan de tand gevoeld. En ik wordt steeds enthousiaster. Alleen door de stok ben ik nu al een betere violist dan die ik gisteren was. Zonder studeren zonder oefenen zonder forceren zonder ……. Deze stok geeft eindelijk terug waar ik al heel lang op zoek naar ben.
Een goede strijkstok kost een hoop geld, een richtlijn tussen de 500 euro tot 5000 euro. Natuurlijk moet iedereen voor zich zelf afwegen hoe ver je wilt gaan. De vraag is wel hoeveel tijd je moet stoppen in het eindeloos oefenen. Als het maar niet blijft lukken probeer het dan eens met een andere stok. Misschien heb je net als ik geluk, en vind je de stok die bij je past en die precies doet wat jij wilt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten